Lajme

Një nga produktet përfundimtare të degradimit të fibrinës i prodhuar është D-dimeri, i cili mund të matet në një mostër gjaku kur është i pranishëm. Niveli i D-dimerit në gjak mund të rritet ndjeshëm kur ka formim të rëndësishëm dhe prishje të mpiksjeve të fibrinës në trup.

Disa nga gjendjet shendetesore ku përdoret testi D-dimer për të përjashtuar ose vertetuar diagnozen përfshijnë:
• Tromboza e venave të thella (DVT)
• Emboli pulmonare (PE)
• Goditje në tru
Ky test mund të përdoret për të përcaktuar nëse testimi i mëtejshëm është i nevojshëm për të ndihmuar në diagnostikimin e sëmundjeve dhe kushteve që shkaktojnë hiperkoagulueshmëri, një tendencë për mpiksjen e papërshtatshme . Një nivel D-dimer mund të përdoret për të ndihmuar në diagnostikimin e koagulimit intravaskular të shpërndarë (DIC) dhe për të monitoruar efektivitetin e trajtimit DIC.Testimi i dimerit D shpesh urdhërohet kur dikush shkon në dhomën e urgjencës me simptoma të një gjendje të rëndë (p.sh., dhimbje gjoksi dhe vështirësi në frymëmarrje).Një test D-dimer mund të urdhërohet kur dikush ka simptoma të trombozës së venave të thella, të tilla si:
• Dhimbje ose ndjeshmëri në këmbë, zakonisht në njërën këmbë
• Ënjtje në këmbë, edemë
• Ngjyrosja e këmbës

Mund të porositet kur dikush ka simptoma të embolisë pulmonare të tilla si:
• Gulçim i papritur, frymëmarrje e munduar
• Kollitje, hemoptizë (gjak i pranishëm në pështymë)
• Dhimbje gjoksi në lidhje me mushkëritë
• Rrahje të shpejtë të zemrës

D-dimeri është veçanërisht i dobishëm kur diçka tjetër përveç trombozës së venave të thella ose embolisë pulmonare po shkakton simptomat. Eshtë një mënyrë e shpejtë, jo-invazive për të ndihmuar në përjashtimin e mpiksjes jonormale ose të tepërt si shkaku kryesor. Sidoqoftë, nuk duhet të përdoret kur probabiliteti i embolisë pulmonare është i lartë bazuar në vlerësimin klinik.Kur një person ka simptoma të koagulimit intravaskular të shpërndarë (DIC), të tilla si gjakderdhje nga mishrat e dhëmbëve, të përziera, të vjella, dhimbje të forta muskulore dhe abdominale, kriza dhe ulje të prodhimit të urinës, mund të urdhërohet një test D-dimer, së bashku me një PT, PTT , fibrinogjenit dhe numrit të trombociteve, për të ndihmuar në diagnostikimin e gjendjes. D-dimeri mund të porositet gjithashtu në intervale kur dikush është duke kaluar trajtimin e DIC për të ndihmuar në monitorimin e progresit të tij.

Një rezultat normal ose “negativ” i D-dimerit (niveli i D-dimerit është nën një prag të paracaktuar të prerjes) do të thotë që ka shumë të ngjarë që personi i testuar të mos ketë një gjendje akute ose sëmundje që shkakton formimin dhe prishjen anormale të mpiksjes. Shumica e praktikuesve të shëndetit pajtohen se një dimer D-negativ është më i vlefshmi dhe më i dobishmi kur testi bëhet për njerëzit që konsiderohen të jenë në rrezik të ulët deri të moderuar për trombozë. Testi përdoret për të ndihmuar në përjashtimin e mpiksjes si shkak i simptomave.

Një rezultat pozitiv i D-dimerit mund të tregojë praninë e një niveli anormalisht të lartë të produkteve të degradimit të fibrinës. Ajo tregon se mund të ketë formim dhe prishje të konsiderueshme të mpiksjes së gjakut (trombit) në trup, por nuk tregon vendndodhjen ose shkakun. Për shembull, mund të jetë për shkak të një tromboembolizmi venoz (VTE) ose të koagulimit intravaskular të shpërndarë (DIC). Në mënyrë tipike, niveli i D-dimerit është shumë i ngritur në DIC.Sidoqoftë, një D-dimer i ngritur jo gjithmonë tregon praninë e një mpiksjeje sepse një numër faktorësh të tjerë mund të shkaktojnë një rritje të nivelit. Nivele të ngritura mund të shihen në kushtet në të cilat formohet fibrina dhe më pas prishet, të tilla si operacioni i fundit, trauma, infeksioni, sulmi në zemër dhe disa kancere ose gjendje në të cilat fibrina nuk pastrohet normalisht, siç është sëmundja e mëlçisë. Prandaj, D-dimeri zakonisht nuk përdoret për të përjashtuar VTE në pacientët e shtruar në spital (ambiente spitalore).

Fibrina gjithashtu formohet dhe prishet gjatë shtatzënisë, kështu që mund të rezultojë në një nivel të ngritur të dimerit D. Sidoqoftë, nëse DIC është i disponueshëm në një grua që është shtatzënë ose është në periudhën e menjëhershme pas lindjes, atëherë testi D-dimer mund të përdoret, së bashku me një PT, PTT, fibrinogjen dhe numrin e trombociteve për të ndihmuar në diagnostikimin e gjendjes së saj. Nëse gruaja ka DIC, çdo nivel i dimerit D do të rritet shumë. D-dimeri rekomandohet si një provë shtesë. Meqenëse D-dimeri është një test i ndjeshëm, por ka një specifikë të dobët, duhet të përdoret vetëm për të përjashtuar trombozën e venave të thella (DVT), jo për të konfirmuar një diagnozë. Nuk duhet të përdoret për emboli pulmonare kur probabiliteti klinik i asaj gjendje është i lartë. Të dy nivelet e rritura dhe ato normale të D-dimerit mund të kërkojnë ndjekje dhe mund të çojnë në testime të mëtejshme diagnostike. Njerëzit me teste pozitive D-dimer dhe ata me rrezik mesatar deri të lartë për DVT kërkojnë studim të mëtejshëm me imazhe diagnostikuese (p.sh., angiografi , CT).Kur përdoret për të monitoruar trajtimin DIC, nivelet në rënie tregojnë se trajtimi është efektiv ndërsa nivelet në rritje mund të tregojnë se trajtimi nuk po funksionon.Përqendrimet e dimerit D rriten tek të moshuarit dhe pozitive false mund të shihen me nivele të larta të faktorit reumatoid, një proteinë e parë tek njerëzit me artrit reumatoid. Testimi i dimerit D nuk është studiuar mirë tek fëmijët.Ekzistojnë disa metoda të ndryshme të testimit për D-dimerin. Testet aktualisht në dispozicion të D-dimerit që japin rezultate sasiore bëhen zakonisht në një laborator. Te labor. e ndryshme testet të ndryshme përdorin në njësi të ndryshme Testet shoqëruese
• Koha e protrombinës dhe raporti i normalizuar ndërkombëtar (PT / INR)
• Koha e pjesshme e tromboplastinës (PTT, aPTT)
• Fibrinogjen
• Numërimi i trombociteve

Në mënyrë të saktë testi realizohet në Olive Medical Laboratory.

Adoptuar nga Dr. Valbonë Blaku , specialiste e Mjekesisë Familjare, staf në Olive Medical & Laboratory.

Glukoza është burimi kryesor i energjisë për qelizat e trupit dhe i vetmi burim energjie për trurin dhe sistemin nervor. Një furnizim i qëndrueshëm duhet të jetë i disponueshëm për përdorim, dhe një nivel relativisht i vazhdueshëm i glukozës duhet të ruhet në gjak. Testet e tolerancës së glukozës ndihmojnë në diagnostikimin e diabetit gestacional, që është glukoza e lartë në gjak që zhvillohet gjatë shtatëzanisë. Gratë që diagnostikohen me diabet gestacional dhe foshnjat e tyre mund të marrin trajtimin e duhur gjatë shtatëzanisë, si dhe pas lindjes. Nëse nuk mjekohet, nëna me diabet gestacional mund të kalojnë më shumë glukozë tek fëmija i saj në zhvillim sesa duhet, dhe fetusi i saj mund të fitoj shumë peshë. Këto nëna mund të lindin bebe të mëdha, të cilat mund të shkaktojnë komplikime për nënat dhe foshnjat e tyre, të tilla si punë dhe lindje të vështirë, gjakderdhje të rëndë pas lindjes, ose nevojë për një lindje cezariane. Gratë me diabet gestacional kanë më shumë të ngjarë të kenë kushte të tjera, siç është presioni i lartë i gjakut. Ekziston një rrezik i rritur nga preeklampsia për gratë me diabet gestacional.Foshnjat e lindura nga nënat me diabet gestacional mund të pësojnë më shumë trauma gjatë lindjes për shkak të madhësisë së tyre. Mund të kenë komplikime të tjera, siç janë problemet me frymëmarrjen, verdhëzat dhe mund të lindin me nivele të ulëta të glukozës. Këto foshnje gjithashtu kanë një rrezik të rritur për të qenë të paralindur. Të gjitha gratë shtatzëna të kontrollohen për diabet gestacional duke përdorur teste gjaku.

Testimi laboratorik mund të ose një qasje me një hap ose me dy hapa:

Testi me një hap 2-orësh i tolerancës glukoze të gojës (OGTT):

Me një hap -pasi të matet një nivel i glukozës pas agjerimit , gruas i jepet një dozë 75 gramë glukozë për të pirë dhe nivelet e saj të glukozës maten në 1 orë dhe 2 orë pas dozës . Vetëm njëra prej vlerave (përfshirë nivelin e glukozës së agjërimit) duhet të jetë mbi një vlerë ndërprerjeje për të bërë diagnozën e diabetit.

Me dy hapa: gruas i jepet një dozë glukozë prej 50 gramësh për të pirë dhe niveli i saj i glukozës në gjak matet pas 1 ore.Nëse testi i sfidës është jonormal, kryeni një test 3-orësh tolerancën e glukozës me gojë. Pasi të matet niveli i glukozës së agjërimit të gruas, asaj i jepet një dozë 100 gram glukozë dhe glukoza e saj matet në intervalet e kohës. Nëse të paktën 2 nga nivelet e glukozës gjatë agjërimit, 1 orë, 2 orë ose 3 orë janë mbi një nivel të caktuar, atëherë bëhet një diagnozë e diabetit gestacional.

Si përdoret testi? Testimi i tolerancës së glukozës mund të përdoret për të kontrolluar gratë shtatzëna për diabetin gestacional. Në shumicën e rasteve, diabeti gestacional do të largohet pas lindjes, por gratë që kanë diabet gestacional do të jenë në një rrezik të rritur për ta pasur atë përsëri me shtatzënitë pasuese dhe të zhvillimit të diabetit në të ardhmen. Rekomandohet që gratë e diagnostikuara me diabet gestacional të testohen 4 deri në 12 javë pas lindjes për diabetin që vazhdon. Një test i glukozës në gjak ose hemoglobina A1c mund të përdoret për këtë qëllim.

Kur urdhërohet testimi? Gratë shtatzëna zakonisht kontrollohen për diabetin gestacional midis javës së tyre të 24 dhe 28 të shtatëzanisë. Ju mund të kontrolloheni më herët gjatë shtatëzanisë tuaj nëse keni shenja dhe simptoma të diabetit ose keni pasur diabet gestacional me një shtatzëni të mëparshme.Ju gjithashtu mund të testoheni më herët gjatë shtatëzanisë tuaj nëse rrezikoni nga diabeti i tipit 2 (diabeti i hapur). Ju mund të jeni në rrezik nëse:jeni mbipeshë, ose fizikisht joaktivë ,keni një të afërm të shkallës së parë (p.sh., prind, motër) me diabet ,keni sindromën e vezores policistike. Keni presion të lartë të gjakut (hipertension) ose duke marrë ilaçe për presionin e lartë të gjakut. Keni sëmundje të zemrës etj.

Ky test në mënyrë të saktë dhe në kushte komode realizohet në Olive medical & laboratory

Shkruan: Dr.Valbone Blaku Spec. Mjekësisë Familjare, Olive Medocal & Laboratory.

Pas paqartësive në lidhje me saktësinë e testeve për antitrupat kundër SARS-CoV-2 (virusi që shkakton COVID-19), dhe keqinterpretimi i mundshëm i tyre, shpesh të quajtura teste serologjike që zbulojnë antitrupa kundër SARS CoV-2 në gjak, gjë që sugjeron një përgjigje imune ndaj infeksionit që do të zhvillohet edhe në njerëzit që nuk kanë pasur simptoma të COVID-19 qartëson se testet e antitrupave nuk përdoren për të diagnostikuar infeksionin COVID-19.

Përdorimi dhe interpretimi i saktë – Testet e serologjisë japin një rezultat pozitiv (reaktiv, antitrupat e zbuluar) ose një rezultat negativ (jo-reaktiv, antitrupa që nuk zbulohen) për praninë ose mungesën e antitrupave ndaj SARS-CoV-2. Studimet tregojnë se këto antitrupa më së shpeshti bëhen të zbulueshëm rreth 1 deri në 3 javë pas shfaqjes së simptomave. Në atë pikë, është e mundur që infektiviteti është ulur. Eshtë gjithashtu e mundur që një farë imuniteti nga infeksioni i ardhshëm mund të jetë zhvilluar, por provat për këtë nuk janë akoma përfundimtare. Të dhëna shtesë janë të nevojshme para se të ndryshoni çdo rekomandim të shëndetit publik në lidhje me distancën fizike dhe përdorimin e pajisjeve mbrojtëse personale bazuar në rezultatet e testit serologjik. Udhëzimet theksojnë se rezultatet e antitrupave nuk duhet të përdoren për të marrë vendime në lidhje me pranimin dhe grupimin e njerëzve në shkolla, konvikte, dhe institucione korrektuese, ose kthimin në vendin e punës.Sidoqoftë, testet e antitrupave SARS-CoV-2 mund të ndihmojnë në përcaktimin e përqindjes së një popullate të infektuar më parë me virusin dhe të japin informacione në lidhje me cilat bashkësi dhe popullsi mund të kenë përjetuar një shkallë më të lartë të infeksionit. Në disa raste, rezultatet e provës serologjike mund të ndihmojnë në përcaktimin se kush mund të kualifikohet për të dhuruar gjak që mund të përdoret si pjesë e provave klinike të terapisë plazmatike kombëtar COVID-19. Testet e antitrupave mund të përdoren gjithashtu si një ndihmë për diagnostikimin e COVID-19 për pacientët që paraqiten më vonë në kursin e tyre të sëmundjes (rreth 9 deri në 14 ditë pas fillimit të simptomave) dhe janë negative nga testi PCR. Një rezultat pozitiv i antitrupave në këta pacientë, krahas simptomave në përputhje me COVID-19, mund të ndihmojë për të konfirmuar diagnozën. Udhëzimet theksojnë rëndësinë e minimizimit të rezultateve të pasakta të testimit të antitrupave, veçanërisht pozitivëve të rremë (rezultate që identifikojnë gabimisht një person si antitrupa dhe se është infektuar, kur nuk ka). Kjo mund të realizohet duke përdorur disa strategji të ndryshme.Udhëzimet rekomandojnë përdorimin e testeve të serologjisë për të cilat është vërtetuar se përjashtojnë saktë individët pa antitrupa SARS-CoV-2 (specifikë të lartë) dhe identifikojnë saktë ata që kanë antitrupa (ndjeshmëri të lartë).Edhe kur përdorni teste me ndjeshmëri dhe specifikë të lartë, udhëzimet rekomandojnë testimin e popullatave dhe individëve me një gjasë të lartë të ekspozimit të mëparshëm ndaj COVID-19. Kjo rrit probabilitetin që një rezultat pozitiv të jetë pozitiv i vërtetë. Në të kundërt, testimi i njerëzve në zonat ku numri i rasteve të COVID-19 është i ulët rrit shanset e pozitave false, sepse gjasat për të gjetur një person që është infektuar është i ulët.Në popullatat me numër të ulët të rasteve të COVID-19, një strategji e përshtatshme mund të jetë përdorimi i dy testeve të antitrupave në kohe te ndryshme . Nëse një test fillestar i antitrupave është pozitiv, një test i dytë, i ndryshëm i antitrupave mund të përdoret për të konfirmuar rezultatet fillestare. Për shembull, testet e bëra vete ne përgjithësi nuk janë aq të sakta sa testet e kryera në laboratorë, kështu që një test i tille pozitiv mund të pasohet nga një test i dytë i antitrupave i kryer në një laborator për të konfirmuar rezultatin .Dhe një strategji e përshtatshme mund të jetë përdorimi i dy testeve të antitrupave.

Adaptuar prej AACC Dr. Valbonë Plakolli Blaku specialiste e mjekesisë familjare OML staff.

DVT (Thrombosis Deep Vein) tromboza e thelle venoze është formimi i një mpiksje gjaku në venë. Shumica e DVT kanë origjinë nga një venë e thellë në pulpa ose kofshë, por ato mund të ndodhin edhe në pjesë të tjera të trupit, siç janë venave te thella në legen, bark ose krah. Këto mpiksje mund të kufizojnë rrjedhën e gjakut, duke ngadalësuar ose bllokuar gjakun nga kthimi në mushkëri dhe zemër.

Shenjat dhe simptomat klinike – Rreth gjysma e personave me DVT nuk kanë fare ose kane pak shenja dhe simptoma të dukshme. Nëse keni simptoma, ato mund të zhvillohen papritmas ose gradualisht dhe mund të përfshijnë: Mbledhja e lëngjeve, ënjtja (edema) në këmbën e prekur.Dhimbje ose ndjesi në këmbë (mpiksjet që zhvillohen me shpejtësi shpesh shkaktojnë më shumë dhimbje sesa ato që zhvillohen ngadalë). Skuqje dhe / ose ngrohtësi e lëkurës në këmbë. Nëse një pjesë e mpiksjes shpërthen dhe udhëton në mushkëri, do te zhvillohet një emboli pulmonare (PE). Shenjat dhe simptomat e PE mund të zhvillohen shpejt dhe përfshijnë:Dhimbje në kraharor që përkeqësohet me frymëmarrje të thellë ose kollitje, Kollitje me gjak, Vështirësi në frymëmarrje, Rrahjet e shpejta ose të parregullta të zemrës, Presioni shumë i ulët i gjakut, pulsi i dobët.
Parandalimi i DVT dhe PE për herë të parë dhe DVT përsëritëse fillon duke minimizuar faktorët e rrezikut që mundeni, siç janë:Shmangia e uljes për periudha të zgjatura kohe duke ecur përreth çdo 2 deri në 3 orë. Lëvizja posa te ju lejohet pasi të kufizoheni në shtrat, Lëvizja sa më shpejt që ju lejohet pas një operacioni dhe / ose duke përdorur mjete mekanike për të ndihmuar lëvizjen e gjakut në këmbë (siç janë mëngët pneumatike që përshtaten mbi këmbët dhe presionin e pulsit), Marrja e medikamenteve para, gjatë, dhe pas një operacioni për të ndihmuar në parandalimin e një DVT, Heqja dorë nga pirja e duhanit, Të qenit i vetëdijshëm për faktorët e rrezikut dhe të komunikoni me mjekun tuaj të kujdesit shëndetësor , Marrja e terapisë së rekomanduar antikoagulante afatshkurtër ose afatgjatë, që është përshtatur individualisht për situatën tuaj.

Testet e laboratorit- Para se të keni bërë testimin, së pari duhet të vlerësoheni për të vlerësuar mundësinë tuaj për të pasur një DVT. Vlerësimi merr parasysh disa faktorë, siç janë historia mjekësore , shenjat dhe simptomat.Bazuar në kete vlerësim, nëse probabiliteti juaj para testit është i ulët në mesatar, atëherë ka të ngjarë që së pari të keni një test D-dimer. Një rezultat negativ D-dimer përjashton një DVT. Një rezultat pozitiv mund të shkaktohet nga një DVT ose shumë kushte të tjera, kështu që një ose më shumë teste imazherie kërkohen për diagnozë.Nëse probabiliteti juaj para-testimit është i lartë për një DVT, atëherë një test D-dimer shpesh nuk bëhet. Në vend të kësaj, ju do të keni një ose më shumë teste imazherie .Disa teste të përgjithshme laboratorike mund të bëhen në të njëjtën kohë me një vlerësim fillestar:
• Pasqyra e plotë i gjakut (CBC) – vlerëson përbërësit e gjakut duke përfshirë edhe trombocitet, fragmentet e qelizave që luajnë një rol në koagulimin e gjakut;
• Koha e protrombinës (PT) dhe një kohë e pjesshme e tromboplastinës (PTT) – këto teste vlerësojnë sasinë dhe funksionin e faktorëve të koagulimit të gjakut.
• Testet për të ndihmuar në diagnostikimin e shkakut themelor:Nëse jeni të diagnostikuar me një DVT dhe nuk keni faktorë klasikë rreziku, ose keni një DVT në moshë të re (më të re se mosha 50 vjeç) ose në një vend të pazakontë, mund të bëhen testime shtesë për të përcaktuar shkakun themelor. Ky test është i rëndësishëm për të ndihmuar në përcaktimin e rrezikut tuaj për të pasur DVT të përsëritura.
• Disa teste mund të bëhen ndërsa jeni trajtuar për një DVT. Shembuj përfshijnë:
• Lupus antikoagulant dhe antitrupa të tjerë antifosfolipid — për të ndihmuar në diagnostikimin e sindromës antifosfolipide (APS),
• Faktori V Leiden dhe protrombina (faktori II) mutacioni 20210 — për të zbuluar faktorët e trashëguar të rrezikut (mund të mos bëhet me DVT e parë, por mund të përdoret nëse keni një mpiksje të përsëritur të gjakut). Disa teste preken nga një mpiksje ekzistuese e gjakut ose nga trajtimi i një DVT dhe nuk mund të bëhen derisa të keni trajtuar dhe zgjidhur mpiksjen tuaj. Mund të kerkohen testet e mëposhtme disa javë ose muaj më vonë për të ndihmuar në përcaktimin e shkakut të DVT. Këto teste ndihmojnë në zbulimin e mungesës së faktorëve të koagulimit të gjakut:
• Proteina C dhe proteina S,
• Antitrombina,
• Testet për të monitoruar trajtimin:PT / INR (raporti ndërkombëtar i normalizuar) – monitorimi i terapisë me warfarin PTT — për të monitoruar terapinë standarde të heparinës ,
• Heparin anti-Xa — për të monitoruar terapinë standarde të heparinës dhe ndonjëherë për të monitoruar terapi me peshë të ulët molekulare (LMWH),
• Testi i ndjeshmërisë në Warfarin — mund të urdhërohet nëse është përshkruar terapi warfarin; ky test ndihmon në përcaktimin e ndjeshmërisë suaj të mundshme ose, më rrallë, rezistencës ndaj Warfarinës dhe ndihmon mjekun tuaj të kujdesit shëndetësor të zgjedh dozat e duhura.
• Nëse jeni duke marrë terapi me heparin dhe numri i trombociteve tuaj ndjeshëm zvogëlohet (trombocitopeni), veçanërisht nëse keni edhe mpiksje të reja gjaku, mund të keni një test për antitrupën trombocitopenia të shkaktuar nga heparina (antitrupa PF4). Testi zbulon antitrupa që zhvillohen në disa njerëz të trajtuar me heparinë. Nëse tregohet, testi ndihmon në diagnostikimin e trombocitopenisë të induktuar nga heparina (HIT tip II), gjendje që shkakton një numër të ulët të trombociteve (trombocitopeni) dhe koagulim të tepërt (trombozë). Testet jo-laboratorike – Një test imazherie ose seri testesh për imazheri mund të bëhen për të ndihmuar në gjetjen e një mpiksje që është formuar në një venë. Disa shembuj përfshijnë:
• Ultratinguj (më së shpeshti përdoret), Venographia , Pletizmografia e rezistencës.
• Disa teste të imazhit mund të bëhen për të lokalizuar një emboli pulmonare të dyshuar (PE). Shembuj përfshijnë:MRI, Angiografia CT, Skanimi pulmonar V / Q
Testimet e nevojshme ju mund ti realizoni ne menyre egzakte ne OLIVE MedicalLaboratory

Shqyrtuar dhe adaptuar nga Dr. Valbonë Blaku, Specialiste e Mjekësisë Familjare , Staf në Olive Medical & Laboratory

Dehidratimi është një humbje e tepërt e ujit nga indet e trupit, i shoqëruar shpesh nga një çekuilibër i natriumit, kaliumit, klorurit dhe elektroliteve të tjera. Mund të ndodhë sa herë që lëngjet humbasin dhe nuk zëvendësohen në mënyrë adekuate, veçanërisht kur një individ nuk pi mjaft lëngje. Dehidratimi i përkohshëm nuk ka simptoma; dehidratimi i butë ose i moderuar mund të shkaktojë simptoma që përfshijnë: etjen, lodhjen, dhimbje muskulore, marramendje dhe dhimbje koke.

Dehidratimi i rëndë mund të shkaktojë simptoma më serioze , etje e rritur, gojë e thatë dhe / ose ngjitëse, urinimi i paket dhe urina mund të jetë e verdhë e errët, që tregon përqendrim, kapsllëk, rënie e sasise se loteve dhe djersitjes , sytë të fundosur, lodhje, lëkurë e thatë, dhimbje koke, pengese nga drita ose marramendje etje e forte, tharje e tepert e e gojes dhe e mukozes , lëkura e thatë që i mungon elasticiteti, Sytë e fundosur te një foshnjë, fontanelet e mbytura në një foshnjë (pikat e buta në majë të kokës), frymëmarrje e shpejtë, rritje e rrahjeve të zemrës, presioni i ulët i gjakut, konfuzion , tronditje dhe, në raste kritike, pavetëdije, dhe madje mund të çojë në vdekje . Sasia e përgjithshme e humbjes normale të ujit varion nga 1.500 deri në 2.500 mililitra (ml) bazuar në burimet e mëposhtme: Jashtqite 50-100 ml / ditë, Avullimi / ekskretimi 500-1000 ml / ditë, Urina 1000-2000 ml / ditë mesatarisht.

Dehidratimi ndodh kur lëngjet humbasin më shpejt sesa mund të zëvendësohen. Kjo mund të ndodhë me të vjella të tepërta, diarre, djersitje, përdorimi i diuretikëve (medikamente që rrisin prodhimin e urinës), dhe / ose mos marrja e lëngjeve të mjaftueshme gjatë pirjes ose ngrënies. Kjo mund të përkeqësohet nëse personi humbet gjithashtu shumë natrium (hiponatremia) ose shumë pak (hipernatremi) në raport me uljen e ujit . Testimi mund të përfshijë:
• Paneli themelor metabolik (BMP) – ky panel i testeve mund të sigurojë informacione mbi shëndetin e përgjithshëm, si dhe ekuilibrin acid-bazë dhe funksionimin e veshkave:
• Elektrolitet (natrium, kalium, klorur, bikarbonat (CO2))
• BUN (azot ure i gjakut) dhe kreatininës, për të vlerësuar funksionimin e veshkave
• Urinanaliza – për të vlerësuar sasine , ngyren koncentrimin
• Numërimi i plotë i gjakut (CBC) – për të vlerësuar qelizat e gjakut dhe ekuilibrin midis tyre konkretisht hematokriti mund të rritet me dehidrim.
• Glukoza – për të zbuluar një nivel të lartë që mund të tregojë diabet të pakontrolluar
• Osmolaliteti i urinës – vlerëson ekuilibrin e ujit të trupit

Nëse shkaku i dehidrimit është i dukshëm, atëherë asnjë testim tjetër nuk është i nevojshëm. Sidoqoftë, një shumëllojshmëri e testeve mund të kryhen kur shkaku është i panjohur, për të diagnostikuar dhe adresuar kushtet themelore, siç janë ato të shoqëruara me diarre të zgjatur dhe / ose të vjella si p/sh .
• Kultura e jashtqitjes- të kërkosh llojin e infeksionit si shkak për diarre
• Calprotectina të kërkosh infeksion bakterial apo viral si shkak për diarre
• Clostridium difficile dhe testi i toksinës C. dif
• Vezet dhe parazitet ne feces – për të zbuluar parazitët e zorrëve
Një larmi e gjerë e testeve të tjera mund të bëhet në varësi të asaj që dyshohet të jetë shkaku themelor i shenjave dhe simptomave, të tilla si:
• Ketonet e gjakut – për të vlerësuar për ketoacidozën diabetike
• Kontrolla e abuzimit te drogave – për të zbuluar një mbidozë
• Paneli i mëlçisë – për të zbuluar sëmundjen e mëlçisë
• Hormoni antidiuretik (ADH) – për të ndihmuar në diagnostikimin e diabetit insipidus
• Kortizoli – për të zbuluar sëmundjen Addisonit

Të gjitha këto testime në mënyrë të saktë ju mund ti realizoni në Olive Medical & Laboratory
Shkruan: Dr. Valbone Blaku Specialiste e Mjekësisë Familjare staf në Olive Medical & Laboratory